Για τους χαμένους της ζωής,
τις νύχτες τραγουδάω.
Είναι τα λόγια μου λυγμός,
ένας απέραντος καημός,
για αυτούς όταν μιλάω.

Κι έρχονται με παράπονο
και κάνουνε σεγόντο,
αυτοί που ’χασαν τα φτερά,
τη λύπη τους κάθε βραδιά,
μετρώντας πόντο-πόντο.

Για τ’ αποπαίδια του Θεού
τις νύχτες τραγουδάω.
Κάνω τον πόνο τους σκοπό,
με τον δικό τους τον καημό
μαζί κι εγώ πονάω.