Εκεί στην πικροδάφνη πλάι
στης θύμησης τα γκρίζα δίχτυα
εδώ μονάχη καρτερώ
τον ερχομό σου μες στη νύχτα.

Μεσάνυχτα, κι ακόμα είμ’ εκεί
ατέλειωτη νύχτα του Θεριστή.
Τις ώρες μετράω με τ’ αστέρια
που φεγγίζουν τα άδεια μου χέρια
και με του φεγγαριού τ’ ανάστημα
του πόθου μου μετρώ τ’ αμάρτημα.

Τ’ αστέρια όλα χαμηλώσαν
τα μάτια τους στον ύπνο δώσαν
Μα τα δικά μου ξάγρυπνα
-καράβι που έχασα τη ρότα-
θα ‘ναι της προσμονής μου κόσμημα
μόνο τα κλειδιά σου στην πόρτα.