Ένας χάρτινος πύργος
έχει γίνει η καρδιά μου
και φωτιά έχει πάρει
που δεν είσαι κοντά μου

Αναμνήσεις δικές σου
σαν παιδιά φοβισμένα
με κοιτάν και ρωτάνε
κάθε τόσο για σένα

Όπου κι αν γυρίζω
ό, τι κι αν αγγίζω
πάλι τη μοργή σου
αντικρίζω
ανεξίτηλα σημάδια
τα φιλιά σου στο κορμί μου
μακριά σου είναι άδεια
δίχως νόημα η ζωή μου
ανεξίτηλα σημάδια
που τ’ αγγίζω και με καίνε
και πως μου ‘λειψες καρδιά μου
όσο τίποτα μου λένε
ανεξίτηλα σημάδια
ένα λάθος μεγάλο
ό, τι χώρια σου κάνω
στην παράνοια φτάνω
τις αισθήσεις μου χάνω
κι όσο βλέπω πως πίσω
δεν μπορώ να σε φέρω
με όση ελπίδα μου μένει
τ’ όνομά σου προφέρω