Πώς νομίζεις ότι δίπλα μου θα ζήσεις
με καινούριες κάθε μέρα απαιτήσεις.
Πώς μπερδεύεσαι μ’ αρχαίο παραμύθι
αφού κρίση έχουν τώρα πια κι οι μύθοι.

Να με λέγαν Περικλή σε μια Αθήνα επιφανή
τότε θα ’χτιζα για σένα Παρθενώνες,
μα σ’ αυτή την εποχή που τελειώσαν οι αρχηγοί
ποιος να τάξει μάτια μου χρυσούς αιώνες.

Πώς μπορώ λοιπόν να σε κερνώ ελπίδες
λες και ρίχνω στο σκοτάδι σου ηλιαχτίδες.
Πώς θα δεις αν συνεχίσουμε οι δύο
πάνε αιώνες που ’χει κλείσει το μαντείο.

Να με λέγαν Περικλή σε μια Αθήνα επιφανή
τότε θα ’χτιζα για σένα Παρθενώνες,
μα σ’ αυτή την εποχή που τελειώσαν οι αρχηγοί
ποιος να τάξει μάτια μου χρυσούς αιώνες.