Ζωής βιβλίο έγραψα, γεμάτο εμπειρίες,
μα στα πολλά κεφάλαια, γράφω για αχαριστίες
χάθηκε το φιλότιμο και η ευγνωμοσύνη,
και δεν υπάρχει πουθενά ψυχή και καλοσύνη.

Μόνος τους δρόμους βάδισα, της λησμονιάς τις στράτες
τον πόνο μου τραγούδησαν, της νύχτας οι διαβάτες,
και όσους εβοήθησα, μου χάρισαν το δάκρυ,
και τώρα ψάχνω για να βρώ, παρηγοριά κι αγάπη.

Μου γκρέμισαν τα όνειρα, με σκέπασε η θλίψη,
χαρά δεν βρήκα πουθενά, η αγάπη μου ‘χει λείψει,
του πόνου το κεφάλαιο, με γόμα θα το σβήσω,
και όπως πάντα απ’ την αρχή, πάλι θα ξαναρχίσω.

Τώρα και πάλι τράβηξα, το δρόμο της ζωής μου,
ξεκίνησα και ακολουθώ, τους πόθους της ψυχής μου,
και ούτε που με νοιάζει πια, αν θα μ’ επιβραβεύσουν,
και μες στην καλοσύνη μου, όλοι τους θα χωρέσουν.