Αυτό το σταυροδρόμι
των «σαράντα και»
και με κούρασε
και με ξεκούρασε.

Να αναπνεύσω λίγο
έξω από το βαρύ αέρα του χρόνου.
Αυτό θέλω μονάχα.

Φορτωμένος σα γονιός
ανάλαφρη φτερούγα σαν παιδί
σαν αδερφός αγαπημένος
και στενοχωρημένος σαν άνθρωπος.

Νιώθω κομμένος σε κομμάτια άνισα
κι αναρωτιέμαι πού ανήκω.
Στα παιδιά, στη γυναίκα, στους γονιούς
στα αδέρφια, στους γνωστούς;

Ρωτάω και το βαρύν αγέρα
που αποπνέω από την ταυτότητά μου.
Πού ανήκω;