Κοίτα τα περιθώρια μας
μοιάζουν με αποστεωμένες εικόνες διαβατών σε εισιτήρια μιας χρήσης.
Οι λέξεις μας,
άλλοτε ακροβάτες αιωρούμενοι εντοιχισμένοι σε ραβασάκια αποστάτες αγάπης
και άλλοτε πάλι χαρτονομίσματα χωρίς εκτυπώσεις που δεν έχει αξία να ανταλλάζεις.
Τα φώτα του παραθύρου σου μοιάζουν με αεροδιαδρόμους επαναλαμβανόμενων επιστροφών,
ενώ η συνύπαρξη μας αιωρείται ακίνητη και αδιάβλητη μέσα τους
σαν να υπήρξε και να μην υπήρξε ταυτόχρονα.
Τα μάτια σου μικρές αυτόφωτες κουκίδες προμελετημένων αποδράσεων,
μετατρέπουν τη μοναχική μας συνύπαρξη σε άσμα εξωτικών σειρήνων
και τους απολογισμούς μας σε αλληλουχίες ανεξάντλητων ερωτηματικών.
Έφτασε πια η ώρα να φύγουμε
όχι μαζί αλλά ούτε μόνοι.
Πρώτα θα σε κρύψω προσεκτικά στη βαλίτσα των αναμνήσεων μου
και ύστερα θα σε αφήσω να διαλέξεις πορεία
ενώ εγώ θα κατευθύνομαι αντίθετα...