Κάθονταν, όλοι κι όλοι δυο άνθρωποι
πάνω απ’ το σώμα που χρόνιζε
και ποιος να τόλμαγε να πει στον άλλον
πως ήταν ένα πτώμα
και που και που αναταράζονταν
από το καφέ του απογεύματος
το κόκκαλο που είχε αρχίσει να δείχνει
και την απρόσκοπτη αγένεια
της μυρωδιάς
Θυμόντουσαν, ο καθένας τους
πως κάποτε θα πρέπει νά `ταν σώμα
μα ήταν ακριβή η διαπίστωση
Έτσι περνούσε η νύχτα
Μπλαβιά κι απαίσια