Εδώ ήταν το σώμα μου και διαλύθηκε
ένα φτερό δυο σταγόνες αίμα
και κείνος ο απελπισμένος άνεμος.
Εδώ που ακουμπάς ήταν μια χίμαιρα
ένας σπόρος για τη ζωή ή για το θάνατο.

Αν σου μιλώ
για καταποντισμένα χρόνια
για κείνους πού έφυγαν,
είναι γιατί όταν βραδιάζει
στα λιμάνια τα βαπόρια σφυρίζουν
είναι γιατί η φωνή καταρρέει
και πάει βαθιά στο χώμα.

Τη ζωή μου έζησα μακριά
εκεί πού οι άνεμοι χάνονται μέσα στην πόλη
κι οι δρόμοι βουλιάζουν
φορτωμένοι ερημιά.
Ποιο χέρι μας έδεσε
στην παλίρροια μέσα των εποχών
ποια μνήμη μας πήρε στο βυθό της
τ’ αβέβαια εκείνα δειλινά.