Ο Αλμπέρτο είχε μία τσάντα, όπου έλεγε πως κουβαλούσε
όλο το Παρίσι.
Όταν πίναμε καφέ στη βεράντα, την άνοιγε, τα άπλωνε
στο τραπέζι κι έδειχνε: τώρα έπρεπε να ήμασταν εδώ, μετά θα
πηγαίναμε εκεί, στις έντεκα θα τριγυρνούσαμε εκεί.
Δεν είχα δει ως τότε άνθρωπο να χωράει τρεις γειτονιές σε
μια τσάντα, πόσω μάλλον μια πόλη.
Μόνο που η τσάντα δεν περιείχε τίποτα άλλο εκτός από
κουδούνια. Συνδεδεμένα με καλώδια χτυπούσαν το ένα μετά
το άλλο· πάντα με την ίδια ακριβώς σειρά.

Η ζωή είναι η ακολουθία κουδουνιών που χτύπησες,
είπε. Κι η μνήμη το Παρίσι, αλλά μπορεί
και όχι.