Τα παράπονα ανοιγμένα στο μυαλό μου σαν παράθυρα
Να περνάνε οι εικόνες και ότι ζήσαμε αδιάφορα
Σ’ ένα έρημο τοπίο η μορφή σου... να το θέλω μα να μην είμαι μαζί σου
Άκουσέ με λοιπόν δε θα είμαι εδώ άλλο πια στη ζωή σου

Ενός λεπτού σιγή
Για αυτόν που δεν μπορεί
Να μείνει τελικά... να δώσει μια ευκαιρία τώρα πια

Ενός λεπτού σιγή
Για εκείνη τη στιγμή
Που δεν κατάφερε μια λέξη να σου πει στα βιαστικά
Κι ας είναι χώμα... για σένα ακόμα

Τα χαράματα οι λέξεις στον αέρα σαν φαντάσματα
Ποιοι εμείς να μη μπορούμε να κοιτιόμαστε κατάματα
Τι να πω για να μη δείξω το θυμό μου
Μια συγγνώμη τη χρωστάω στον εαυτό μου
Άκουσέ με λοιπόν... είναι πια παρελθόν ότι ήταν δικό μου