Γιατί κλαιω;
Ένας απλός στίχος.
Νύχτα 15 Δεκεμβρίου 1979.
Από το πεδίο της όρασής μου
Περνάει ο καιρός.
Από τη σελήνη ο ουρανός
Από τη λεωφόρο
Περνούν τα αυτοκίνητα
Ρευστά φώτα
Πραγματικά κλαιω;
Το πεδίο της διαίσθησής μου είναι νεκρό.
Δε με διεκδικεί ούτε το πρόσωπό μου
Κι ακόμα λιγότερο εσύ προσωπείο
Κάθε μου εραστή
Απέκτησα το ίδιο κενό
Πίσω από τον εαυτό μου.