Τις λέξεις μου με πόση τέχνη περισσή διαλέγω μία-μία
κι αν τύχει να `ναι λίγο αιχμηρές, εγώ τις στρογγυλεύω
μη σε πονέσω, μη μου φοβηθείς, να μην ανησυχήσεις.
Όλες για σένα τις μαζεύω τρυφερά, μοναδικά πετράδια
αν ήξερες πού σκαρφαλώνω μέρα και νύχτα να τις βρω
σε τι γκρεμούς απάτητους του νου, γυρίζω να τις ψάξω.
Με πόση έγνοια βάζω τις λέξεις στη σειρά, με προσοχή
με τι βιασύνη άλλοτε, όταν ζητάει η ανάγκη να μιλήσει
φεύγει και πέρα πετάει μακριά, φτεροκοπάει η υπομονή.
Κι άλλο δεν έχω πού να κρατηθώ, στις λίγες λέξεις μου,
σ’ αυτές μονάχα. Μα φτάνει κάποτε μια δύσκολη στιγμή
τυλίγονται σα βρόχος στο λαιμό, ζητάνε να με πνίξουν