Στης Ελευσίνας τα ναυπηγεία
και στα καρνάγια του Πειραιά
για ξένους φτιάχνω καινούργια πλοία
κι εγώ σαπίζω σε μια στεριά.

Η μαύρη μοίρα μ’ έδεσε
στης ερημιάς τον κάβο,
αγάπη μου τα όνειρα
ολημερίς να θάβω.

Μήτε καΐκια μήτε μπρατσέρες
μήτε μια βάρκα για μένα πια
και όπως σβήνουν οι τσιμινιέρες
έτσι αργοσβήνω κάθε βραδιά.

Η μαύρη μοίρα μ’ έδεσε
στης ερημιάς τον κάβο,
αγάπη μου τα όνειρα
ολημερίς να θάβω.