Εσύ κοπέλα του γραφείου
γραμμή Θησείο Πειραιά
κι εγώ Εξάρχεια Σταδίου
με όνειρα αναρχικά.

Μ’ ένα μπλου τζιν ξεθωριασμένο
και κοτσιδάκι στα μαλλιά
μες στο μπαράκι που πηγαίνω
μου λες πως πλήττεις φοβερά.

Που να σε ψάξω πες μου
δεν ξέρω το σφυγμό σου,
εγώ γυρεύω εσένα
κι εσύ τον εαυτό σου.

Μου λες των σκύλων το τραγούδι
πως έχει ωραία μουσική
έγινες πλαστικό λουλούδι
σε μια γλαστρούλα βολική.

Κι εγώ ποτίζω τ’ όνειρο μου
να πάρει σάρκα και οστά
αναζητώντας κάποια λύση
σε σένα και τη μοναξιά.

Που να σε ψάξω πες μου
δεν ξέρω το σφυγμό σου,
εγώ γυρεύω εσένα
κι εσύ τον εαυτό σου.