Κάργα μαστουρωμένος
μην τύχει και δε με δεχτείς
γιατί είμαι πληγωμένος.

Γιατί σ’ αυτή τη χώρα εδώ
τα λόγια μου τελείωνουν
το ξέρεις θα ’μαι μακριά
όταν θα σε σκοτώνουν.

Στα ’πα μια βροχερή βραδιά
που ’μασταν στο δάσος ξαπλωμένοι
θα ’ρθει μια μέρα ξαφνικά
που απ’ τα δικά σου τα παιδιά
κανείς δε θα σε περιμένει