Ποιος το όνειρό μου συντροφεύει
και δεν έχει στόμα το φιλί, πες μου ένα γιατί.
Ποιος δε βλέπει δάκρυ να σαλεύει
και ποτέ δεν περιμένει την αυγή, κάτι να συμβεί.

Μέσα από το πλήθος, ένας άλλος ήχος
που μου λέει σ’ αγαπώ κάθε φορά,
όμως είναι τοίχος, φυλακή ο ίσκιος
και μια απέραντη ερημιά.

Ποια ανάσα ξόδεψα ζωή μου
σε ταξίδι τόσο ερωτικό, για να σ’ αγαπώ.
Κι όλη η αγάπη μια στιγμή μου
για να δέσει κόμπο το κορμί μου, σ’ άγιο φυλαχτό

Μέσα από το πλήθος, ένας άλλος ήχος
που μου λέει σ’ αγαπώ κάθε φορά,
όμως είναι τοίχος, φυλακή ο ίσκιος
και μια απέραντη ερημιά.