Όσα δε φέρν’ η θάλασσα
τα φέρνει ένας καημός
από αγάπη προδομένη
Τόσο πολύ σ’ αγάπησα
που παίρνει ο ποταμός
το γέλιο μου, τα νιάτα μου,
τη ζωή που μου απομένει.

Το πιο μαύρο φεγγάρι
θα `ρθει για να με πάρει
γιατί, πια, ράγισα,
ναυάγησα,
με δάκρυ μια ζωή σφράγισα.

Όσα δε φέρνει ο άνεμος
τα φέρνει ένα φιλί
σ’ ένα στόμα που ’ναι ξένο.
Τι να σου κάνει ο άνθρωπος
που αγάπησε πολύ;
Κάθε στιγμή θα καίγεται
με κορμί παρατημένο