Φυσικά και θα βρεις κάποιον άλλον
στο δικό μου κενό για να μπει
μα στοργή απ’ αλλού αμφιβάλλω
όση σου ‘δωσα να σου δοθεί.

Φυσικά στην αρχή θα νομίσεις
πως γεννιέσαι κοντά του ξανά.
μα μετά που θα θες να γυρίσεις
θα σου κλείνουν τους δρόμους βουνά.

Και θα κλαις και θα λες μια αδικία
που ‘χεις κάνει πληρώνεις βαριά,
που σκληρά δίχως να ‘μαι αιτία
με σκοτώνεις αν λες έχε γεια.

Ασφαλώς δεν τελειώνει μ’ εμένα
και ο κόσμος για σένα εδώ
μα δυο λόγια στο δάκρυ πνιγμένα
νιώθω χρέος μου να σου τα πω.

Στο καλό κι αν πονάω σου λέω
κι όλα ίσια για σένα να ‘ρθουν,
μα αν μου γυρίσεις εγώ δεν θα φταίω
που τα χείλη μου φύγε θα πουν.

Και θα κλαις και θα λες μια αδικία
που ‘χεις κάνει πληρώνεις βαριά,
που σκληρά δίχως να ‘μαι αιτία
με σκοτώνεις αν λες έχε γεια.