Αν ήσουν δώρο γιορτινό που τόσο το ποθούσα
κι αν ήσουν σ’ άστρο μακρινό ταξίδι που ζητούσα,
αν ήσουν χώρα μαγική που θα ’θελα να ζούσα
κι ας ήσουν σε μια φυλακή που χρόνια θα περνούσα.

Θα ’δινες ήχο στη σιωπή, στα όνειρα,
θα ’δινες χρώματα στον γκρι ορίζοντα.
Μα σαν αλήθεια ήσουν πικρή που απόφυγα,
ψέμα που πάντα δεν αρκεί κι αλλάζει από ώρα σε ώρα,
ψέμα που πάντα δεν αρκεί.

Αν ήσουν δείπνο μυστικό, παράξενη ιδέα,
παλιό μου ενθύμιο ακριβό, η μόνη μου παρέα,
αν ήσουν άρωμα της γης, σημάδια στο σκοτάδι,
κι ας ήσουν μίας Κυριακής ανάμνηση το βράδυ.

Θα ’δινες ήχο στη σιωπή, στα όνειρα,
θα ’δινες χρώματα στον γκρι ορίζοντα.
Μα σαν αλήθεια ήσουν πικρή που απόφυγα,
ψέμα που πάντα δεν αρκεί κι αλλάζει από ώρα σε ώρα,
ψέμα που πάντα δεν αρκεί.