Μια καλημέρα να μου λες, για τα προσχήματα
κι ας το αφήσαμε, στη μέση το ταξίδι
στην ιστορία μας, υπήρχανε δυο θύματα
ποτέ δε φταίει μόνο αυτός, που έχει φύγει.

Είμαι αυτός, που τις πληγές μετράει ακόμα
μια ζωή στο γκρίζο πώς να βάλω χρώμα.
Είμαι αυτός, που αρνείται να ξεχάσει
που όλα τα’ χει χάσει, είμαι αυτός.

Είμαι αυτός, που μόνος τώρα πια κοιμάται
που δε ζει, κι ακόμα τα παλιά θυμάται
Είμαι αυτός, που τον σκοτώνει ο χρόνος
που είναι ακόμα μόνος, είμαι αυτός.

Μια καληνύχτα να μου λες, κι ας το μετάνιωσες
αλλάζουν εύκολα, τα θέλω τα δικά σου μου.
ορκιζόσουν όσα έλεγες, πως τα ’νιωσες
τότε που υπήρχα μόνο εγώ, στα όνειρα σου.

Είμαι αυτός, που τις πληγές μετράει ακόμα
μια ζωή στο γκρίζο πώς να βάλω χρώμα.
Είμαι αυτός, που αρνείται να ξεχάσει
που όλα τα’ χει χάσει, είμαι αυτός.

Είμαι αυτός, που μόνος τώρα πια κοιμάται
που δε ζει, κι ακόμα τα παλιά θυμάται
Είμαι αυτός, που τον σκοτώνει ο χρόνος
που είναι ακόμα μόνος, είμαι αυτός.