Στη Σμύρνη πέθανα,
δεν έχω πια ζωή,
μέσα στις φλόγες σ’ έχανα
αχ, πατρίδα μου πικρή.

Με δίχως δάκρυα έκλαιγα,
πάει μάνα έλεγα
και στον αέρα πέρα ως πέρα
ένοχο το μυστικό πλανιέται.

Μας προδώσαν οι προστάτες και οι άλλοι
στης φωτιάς και του διωγμού το σκηνικό κρατιέται
η γη, η προσφυγιά μεγάλη
ξεριζωμού ταξίδι Αιγαίο Ελλάδα ένα φιλί στο χώμα
μ’ ένα καρφί στο πληγωμένο σώμα.

Σμύρνη και είκοσι δυό
πληγές χιλιάδες δυό,
στη Σμύρνη το είκοσι δυό
δεν είχαμε συνωστισμό.