Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά
έκλεισα την πόρτα μου και γέννησα τους στίχους.
Με δαντέλες ντύθηκα φορέματα λευκά
και ψιθύρους άκουγα πίσω από τους τοίχους.

Στης Μασαχουσέτης τα δρομάκια σαν βρεθείς
στην οδό του Μέιν δες τα κρίνα που ανθίζουν.
Κάτω απ’ το παράθυρο μια νύχτα να σταθείς
δάκρυα τα μάτια μου ολόγυρα στραγγίζουν.

Αν η τρέλα η πολλή εξαίσια λογική
είναι για τα μάτια που πιστά τη διακρίνουν.
Η καρδιά αποζητά μονάχα ηδονή
κι έπειτα να κοιμηθεί οι πόνοι δεν αφήνουν.

Έξω από το χρόνο γεννημένη για καιρό
δυο φορές μονάχα έχασα τόσα πολλά, λες.
Όμως άνθος κυανό ποτέ μου δεν πουλώ
δε θα δώσω τα κλειδιά μ’ αντάλλαγμα πεντάρες.

Αν η τρέλα η πολλή εξαίσια λογική
είναι για τα μάτια που πιστά τη διακρίνουν.
Η καρδιά αποζητά μονάχα ηδονή
κι έπειτα να κοιμηθεί οι πόνοι δεν αφήνουν.