Είσαι στην πόρτα απέξω και τι να πω
έχω πιάσει του θυμού το ρυθμό
που γυρνάς με δώρα και σ’ αγαπώ.

Μα κοίτα, φίλε, σ’ έχω χάσει τόσο καιρό
και τη βγάζω σ’ ένα στρώμα σιωπής ψυχρό,
σε μια άβυσσο χώρια σου ζω
και την κάθε συγγνώμη την κάνω εχθρό.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
που σε καίνε χέρια αναμμένα,
που δε γυρίζεις νύχτες που πονάω
που με αγγίζεις κι όλα τα ξεχνάω.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
μα τα μάτια τα ’χεις βουρκωμένα
κι ότι φοβάμαι, ρεύμα θα το πάρει
πανάθεμα με, έχει και φεγγάρι.

Ξέρω πόσο φταίω ήρθα να μείνω λέω
η άστατή μου φύση είναι ουτοπία
σαν κι εσένα φως μου καμία.

Πολύ γλυκά η κάθε λέξη στάζει
μα στο γιακά κραγιόν αυτό μου μοιάζει.
Τριπλή φορά το πάθος σου απάτη
το μαρτυρά η γρατζουνιά στην πλάτη.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
που σε καίνε χέρια αναμμένα,
που δε γυρίζεις νύχτες που πονάω,
που με αγγίζεις κι όλα τα ξεχνάω.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
μα τα μάτια τα ’χεις βουρκωμένα
κι ότι φοβάμαι, ρεύμα θα το πάρει,
πανάθεμα με, έχει και φεγγάρι.

Έχεις φοβίες και ζήλιες που υπακούς
της καρδιάς σου τη φωνή δεν ακούς
και μ’ αφήνεις έξω μες στη βροχή
πριν με δικάσεις δες τη δική μου εκδοχή.

Πότε πότε έχω τάσεις καλά να κρυφτώ
από σένα κι από όσα ποθώ.
Ψάχνω να βρω τον βαθύ μου εαυτό
που για χρόνια είναι χαμένος
σ’ ένα γκρι ουρανό.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
που σε καίνε χέρια αναμμένα,
που δε γυρίζεις νύχτες που πονάω,
που με αγγίζεις κι όλα τα ξεχνάω.

Ένα ένα στα ’χω μαζεμένα
μα τα μάτια τα ’χεις βουρκωμένα
κι ότι φοβάμαι, ρεύμα θα το πάρει,
πανάθεμα με, έχει και φεγγάρι.