Γως να ξορκίσω, πες μου πως, τούτο τον φόβο
πως να μπορέσω του θανάτου τη βοή
θυσίες μπολιασμένες στη ντροπή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ξημερώνω
μ’ εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.

Ο χρόνος παγιδεύτηκε στον χρόνο
πως τσάκισε απόψε η ζωή,
στου γκρι τις αποχρώσεις ν’ ανταμώνω,
Πατρίδες δικασμένες στη σιωπή
κι εσένα που μιλάς γι αγάπη μόνο.

Μα ανάμεσα στη γη και στους αγγέλους
στο πιο ψηλό πεζούλι θα σταθώ,
να σου χαρίζω χώμα ιερό
και ένα γιασεμί που μεγαλώνω
για ‘σένα που μιλάς γι αγάπη μόνο

Πουλιά που ξεδιψάσανε στο κύμα
θαρρώ πως φτερουγούν σε νέα γη
εκεί που ο Θεός σβήνει το κρίμα,
λουλούδιασες κι απόψε την ψυχή
εσύ, που μου μιλάς γι αγάπη μόνο.