Να ’χα λαλιά να χύνεται, σαν τη βροντή ν’ απλώνει
τσι κοιμισμένους να ξυπνά και να τσι ξεσηκώνει,
να μπαίνει μες στ’ απόκρυφα σοκάκια του μυαλού ντως
και ν’ αγκυλώνει δυνατά τη σκέψη και το νου ντως.

Να τωσε πει για το στραβό δρόμο που πορπατούνε
κι όσα στον κόσμο γίνονται κι αυτοί δεν τα θωρούνε,
για τη ζωή που χάνεται σαν το νερό και φεύγει
και για τα μύρια ψόμματα που καθαείς πιστεύγει,
για τσ’ άρχοντες που κυβερνούν με φόβους και τρομάρες
και στέκουν από πάνω ντως σαν πεινασμένες σκάρες,
και θένε δόξες και τιμές κι αλήθειες σ’ ότι πούνε
κι ανθρώπους δούλους-ταπεινούς, μόνο να προσκυνούνε.

Να ’χα φωνή που να μπορεί σαν τη φωθιά να καίει,
κάρβουνο να ’ναι αυτούμενο το καθετί που λέει,
να κάψει όλες τσι ψευτιές που ζούμε τόσους χρόνους
κι όλο ποτίζουν με καημούς τσ’ ανθρώπους και με πόνους,
να πει τα πράγματα σωστά ως είναι κι όχι ως πρέπει,
να κάμει αλήθειες καθαρές για τσι πολλούς ραέτι.

Να ’χα λαλιά να χύνεται σαν τη βροντή ν’ απλώνει
τσι κοιμισμένους να ξυπνά και να τσι ξεσηκώνει