Ήταν ένα δέντρο που μεγάλωνε
δεν το έχω πει ποτέ σε άλλονε
έπιασε φωτιά, το δέντρο κάηκε
γλίτωσαν τα φύλλα του και χάρηκε.

Πέρασε ο καιρός σα ρόδα κύλησε
κι ο Θεός των δέντρων του το μήνυσε
''Δεν είναι οι φωτιές για μας τα δέντρα
πρόσεχε γιατί θα γίνεις πέτρα''.

Κλαίει το δεντράκι νοιώθει ένοχο
κι έχει τη φωτιά του για συνένοχο.

Όμως ένα βράδυ που μαγεύτηκε
είπε του Θεού ''Θεέ μου ψεύτικε
τούτα εδώ τα φύλλα είναι χαμένα
δίχως της φωτιάς τη γλώσσα ξένα''.

Ψήλωσε το βράδυ με την τρέλα του
κι η φωτιά ανέμισε κορδέλα του
πάνω στα κλαδιά του πώς σκαρφάλωνε
δεν το έχω πει ποτέ σε άλλονε.

Κλαίει το δεντράκι μέχρι σήμερα
τρέμουν οι διαβάτες νυχτοήμερα.

Πέτρωσε το δέντρο δεν μεγάλωσε
πάνω του η φωτιά κι εκείνη σκάλωσε
μοιάζουν τώρα οι φλόγες με τα φύλλα του
με την τελευταία ανατριχίλα του