Σ΄ ένα τραπέζι στην ακρογιαλιά, ρουφά μια μπύρα αφρισμένη.
Έχει κολλήσει στα παλιά και την Ελπίδα περιμένει.
Φοράει έναν χρυσό σταυρό, το πρώτο δώρο από εκείνη.
Πασιέντζες ρίχνει και ταρώ, ρωτάει τη μοίρα τι θα γίνει.

Της τύχης τα κρυφά σημάδια,
του δείχνουν ότι θα γυρίσει.
Κι όλο κοιτάζει τα καράβια,
απ’ το πρωί μέχρι τη δύση.

Την παιδική της γειτονιά νοστάλγησε η Ελπίδα
Και, κάποια μέρα, ξαφνικά, έρχεται στην πατρίδα.
Κι ένας γεράκος φαλακρός, τη χαιρετάει στο πλήθος.
Κάτι της θύμιζε ο… σταυρός, που φόραγε στο στήθος.

Της τύχης τα κρυφά σημάδια
του έδειχναν πως θα γυρίσει.
Κι όλο κοιτούσε τα καράβια,