Φλόγισα το υπέρθυρο
το κάπνισα
το μαύρισα

τρεις
φορές
το σταύρωσα

όρκισα το κερί να κάψει
για να ’χει η γη να μη στερεί
να ’χει μόνο να δίνει

μα το κερί
είναι
πάντα κερί

και τα σπίτια
από κάτω
τερμίτες

δεν ακούτε
πώς μασάνε
τους τσατμάδες;

αχ αδέλφε μου
εμείς
το καλό κόκκινο αυγό της μητέρας

που επώασε σπλαχνικά σε ημέτερη μήτρα
που φώλιασε με πορφύρα στο πλεχτό της καλάθι
που αναμετρήθηκε άφοβα σε τόσων εμφυλίων απογεύματα

τόση Ανάσταση
τι κι αν μαζέψαμε
σκυμμένοι στο τραπέζι

εμείς
την άνοιξη
σπάμε