Κανείς δεν μου 'δωσε νερό
να πιω, να ξεδιψάσω,
δεντρί να πω τον πόνο μου
κι απέ να ξαποστάσω.

Είχα ένα κόσμο στη ματιά
που να ‘ν όλος δικός μου,
να φτιάξω πόλεις και χωριά
σχολειά που ‘ναι ο καημός μου.

Κι ως ήρθαν μέρες δίσεχτες
με στήσανε στη μάντρα,
γιατί ήθελα στα χέρια μου
τον ήλιο ίδια χάντρα.