Πες πως δεν του ‘λειψε η βία
και πως ο χάροντας δεν έστησε καρτέρι,
σ’ εκειόν που ‘χε ματιά σπαθί
και κοφτερό μαχαίρι.

Ποτέ μην έσωνα να δω
τη νεκρική του ωχράδα,
μόνο στο προσωπάκι του
του κρίνου την ασπράδα.

Στο μυαλό μου, στην ματιά μου
στο κατώφλι της καρδιάς μου,
δε σταμάτησε αηδόνι,
μήτε χιόνι και βοριάς.

Το χαμό του ριζικού μου
τέτοια μέρα, τέτοια ώρα,
ποιο μελτέμι, ποιος αγέρας
θα σου πάρει τα φτερά.

Λέω δεν σου ‘λειψε η βία
και πως ο χάροντας δε σου ‘στησε καρτέρι,
μονάχος στέκεις του μπροστά
της κάψας μου αγέρι.