Πώς έμεινα χρόνια μακριά
από την ποίηση
Τόσα χρόνια
Από την αρχή της ζωής μου

Σα να είχα σκεπάσει τα μάτια μου
με μια φωτογραφία
κι αποκοιμήθηκα
Που να τα ξεχάσω τα όνειρα έτσι;

Τώρα περιμένω
με τα χέρια μπουνιές μέσα στις τσέπες
με την ευρυχωρία της ομοιότητας
Πόσο ίδια είναι η αναμονή μου

με το ευκτικό της διατύπωσης
“Όμως δεν ήμουν μόνη”
Χαμογελώ
Με αγαπάει η γραμματική