Με μια αγκαλιά παραπόνα
στους δρόμους της Αθήνας,
ρουφώ το νέφος λαίμαργα
σαν νοσταλγός της πείνας
και βρίσκομαι στην άνωση
από την κατανάλωση

Κι εσύ γράφεις, γράφεις, γράφεις
πως μαζί μου πάντα τα ‘χεις.
Κι εσύ γράφεις, γράφεις, γράφεις
πως με τον εγωισμό μου τα ‘χεις.

Μ’ ένα σωρό προβλήματα
το άγχος μου θεριεύω
μιλάω ετερόχρονα
για να ψευτοχωνεύω
τα νέα απ’ το ράδιο
με πορτοφόλι άδειο.

Κι εσύ γράφεις, γράφεις, γράφεις
πως μαζί μου πάντα τα ‘χεις.
Κι εσύ γράφεις, γράφεις, γράφεις
πως με τον εγωισμό μου τα ‘χεις.