Αφουγκράσου! Πως τ’ αηδόνι
λούφαξε στην ερημιά.
άκουσ’, άκουσε το γκιόνη
παύει να μοιρολογά..

Και τ’ αστέρια, μαραμένα
λουλουδάκια του Θεού,
πέφτουν, σβήνονται, ολοένα
απ’ τον κάμπο τ’ ουρανού..

Κι η Λαλιώ που τ’ αγναντεύει
με λαχτάρα η λυγερή,
σφάλησε το τζάμι, φεύγει·
Αχ! τι όνειρο θα ιδή…

Μοναχός εγώ αγρυπνάω,
νυχτερεύω μοναχός·
λεημοσύνη σας ζητάω
νύχτα, δόλι’ αγάπη, φως