Άλλοτε σκεφτόμουν: θα πέθαινα ευχαρίστως πάνω σε δικά μου λινά σεντόνια.
Σήμερα ούτε καν έναν πίνακα δεν ισιώνω απ’ αυτούς που κρέμονται στον τοίχο.
Αφήνω τα στόρια να κουρελιάζονται, ανοίγω στη βροχή την κάμαρά μου, σκουπίζω το στόμα μου με ξένη πετσέτα.
Για ένα δωμάτιο, που το ’χα επί τέσσερις μήνες,
δεν ήξερα ότι το παράθυρο έβλεπε στο πίσω μέρος
(πράγμα που ωστόσο μου αρέσει πολύ).
Όλ’ αυτά προέρχονται από το ότι είμαι τόσο πολύ υπέρ του πρόσκαιρου και δεν πολυπιστεύω στον εαυτό μου.
Γι’ αυτό μέσα μου όπου τύχει κι όταν κρυώνω, λέω:
Κρυώνω ακόμα.
Και τόσο βαθιά είναι ριζωμένη η αισθητική μου αντίληψη,
που παρ’ όλα αυτά μου επιτρέπει ν’ αλλάζω εσώρουχα
από λεπτότητα προς τις κυρίες (και διότι σίγουρα δε χρειάζεται κανείς εσώρουχα αιώνια).