Επιτέλους,
έσπασε η καταραμένη σιωπή
σε ήχο υγρό
- βρέχει -
ξεχείλισαν οι πρώτες σταγόνες
σαν αγρίμια ανελέητα·
με συναρπάζουν
χάδι που κινητοποιεί το δέρμα μου,
μελαγχολία που ερωτοτροπεί με το μέσα μου σκοτάδι
κι εγώ, μουσκεμένη
καταμεσής της μπόρας
γονατιστή σε μυρίζω στο χώμα
γαρδένια με γαρίφαλο και λίγο από βανίλια
παραλογίζομαι πως τάχα βρίσκομαι
γαντζωμένη στους καρπούς σου.