Στων νεραντζιών τα φύλλα του πεζοδρομίου

ξάπλωσε καταγής

ο γνωστός επαίτης του δρόμου

μ` ένα τσιγάρο μισό ανάμεσα στα δάχτυλα

ασυνάρτητος, όπως και οι κουβέντες του.

Αυτός ο τύπος του περιθωρίου

ανταμώθηκε σήμερα με το βλέμμα μου,

ψιθύρισε δειλά στην καρδιά μου,

μαζί θρηνήσαμε τη ματαιότητα του κόσμου.

Δεν τρόμαξα, δε βιάστηκα να φύγω,

δεν έστρεψα δειλά τα μάτια μου αλλού

από τύψεις, ενοχές ή φόβο,

απροσδόκητα γονάτισα

στων νεραντζιών τα φύλλα του πεζοδρομίου,

ζητιανεύοντας μια χούφτα όνειρα,

γυμνή στο γυμνό της ύπαρξής μου!