Δεν είναι ο ήχος που απόμεινε στ’ αυτιά
Ούτε η γεύση η πικρή μέσα στο στόμα
Είναι που ο κόσμος πια πηγαίνει πιο σιγά
Κι εγώ δεν έφτασα στο τέρμα του ακόμα

Δεν είναι οι άνθρωποι που βάζω στη ζωή
Ούτε αυτοί που αποφάσισα να αφήσω
Όσα με κάνουν να μη στέκομαι σκυφτή
Είναι οι μάχες που χρειάστηκε να ζήσω

Σε μονοπάτια μες το φως θα περπατώ
Το πατρικό μου το χαρίζω σε αντάρτες
αφού κατάλαβα καλά πως είμαι εγώ
Ο πλοηγός και η πυξίδα μου στους χάρτες

Δεν είναι οι άνθρωποι που πήρα αγκαλιά
Ούτε αυτοί που μου γυρίσανε τις πλάτες
Είναι που φτιάχτηκα με χώμα και φωτιά
Μέσα απ'τις άπειρες μικρές δικές μου μάχες