Απ’ το παράθυρο κοιτώ το μαύρο σύννεφο σου
Μετράω τις ανάσες του στο παραμιλητό σου
Τα μάτια σου μια θάλασσα, χειμώνας ο καιρός
Μες τη βροχή μονάχα δεν περπατάς σκυφτός

Κι όλο φοβάμαι μη ραγίσεις όταν έρχεσαι κοντά
Μην πονέσεις, μη γλιστρήσεις στης ζωής σου τα νερά
Ένα φως σου ανάβω να ξέρεις πού πας
Και το δρόμο φωτίζω της δικής μου αγκαλιάς
Δε ζητάω υποσχέσεις ούτε υπερβολές
Θέλω μονάχα σαν τη βροχή να με θες


«Έγινα ένα με τα σύννεφα...
και ταξίδεψα όπου φυσούσε ο καιρός...
κι έφυγα... κι έτρεξα... κι έχασα το σχήμα μου...
κι έγινα σύννεφο... και μαύρισα... και δάκρυσα...
Κι άρχισε η βροχή να πέφτει …»


Στην αγκαλιά μου το κρατώ το μαύρο σύννεφο σου
Και είναι τόσο γνώριμο σαν καθετί δικό σου
Τη μυρωδιά απ’τη βροχή πόσο την αγαπάω
Την ζήταγα από παιδί και τώρα την κρατάω


Τι κι αν φοβάσαι μη ραγίσεις όταν έρχεσαι κοντά
Μην πονέσεις, μην γλιστρήσεις στης ζωής σου τα νερά
Ένα φως σου ανάβω να ξέρεις πού πας
Και το δρόμο φωτίζω της δικής μου αγκαλιάς
Δε ζητάω υποσχέσεις ούτε υπερβολές
Θέλω μονάχα σαν τη βροχή να με θες

Ένα φως σου ανάβω να ξέρεις πού πας
Και το δρόμο φωτίζω της δικής μου αγκαλιάς
Δε ζητάω υποσχέσεις και λόγια πολλά
Θα’χω μονάχα μια βροχή να μιλά