Τι να κρατήσω απ’ τη σιωπή
που να'ναι λόγος κι αφορμή
όσα δεν έζησα ποτέ, τώρα να ζήσω
Πόσα θλιμμένα "δεν μπορώ "
και πόσα λίγα "είμαι εδώ"
να βρω τη δύναμη απόψε να μετρήσω

Με μια κραυγή για χρόνια ζω
που δεν την ξέρω ούτε εγώ
δεν έχω ακούσει την χροιά απ'τη φωνή της
Μόνο την πνίγω να μη βγει
μην τύχει κι έξω ακουστεί
και μάθει ο κόσμος τι πληγή κρύβει η ψυχή της

Κόμπος δεμένος στο λαιμό
δεν φταίει αυτή ούτε κι εγώ
χρόνια πορείας τη σιωπή κρατάμε
Δεν μου μιλά μόνο κοιτά
με δύο μάτια σαν φωτιά
κι αν μου ξεφύγει θύματα θα μετράμε

Με μια κραυγή για χρόνια ζώ
που την κρατώ κι ασφυκτιώ
φόβος και θλίψη η ζωή μου πια μαζί της
Της λέω "μην και ξεχαστείς
και βρεις το τρόπο ν ‘ακουστείς"
κι αυτή κουρνιάζει στο χρυσό κλουβί της