Πήρε απ’ τα κάλλη σου ο θεός
κι απ’ τη δική σου χάρη
και έπλασε τον ουρανό,
άγγελους και φεγγάρι.

Μα δε σου πήρε την καρδιά σου τη σκληρή,
αυτή που με βασάνισε πολύ,
να στη γεμίσει με αγάπη και στοργή
και να τη στείλει πάλι πίσω μες στη γη.

Πήρε τα μάτια σου τα δυο
μες στα χρυσά του χέρια
και στόλισε τον ουρανό
με λαμπερά αστέρια.

Μα δε σου πήρε την καρδιά σου τη σκληρή,
αυτή που με βασάνισε πολύ,
να στη γεμίσει με αγάπη και στοργή
και να τη στείλει πάλι πίσω μες στη γη.

Από τα χείλη σου ο θεός
που μοιάζουν με κοράλλια
έκανε θάλασσες βουνά
και όμορφα ακρογιάλια.

Μα δε σου πήρε την καρδιά σου τη σκληρή,
αυτή που με βασάνισε πολύ,
να στη γεμίσει με αγάπη και στοργή
και να τη στείλει πάλι πίσω μες στη γη.