Η Μαρία δεν έχει πρόσωπο να φοβάται

όταν βραδιάζει φοράει ένα φόρεμα λευκό

κρύβεται στις παλιές φωτογραφίες

χορεύει ανάμεσα σε ασπρόμαυρους ανθρώπους

κι έτσι περνάνε τα χρόνια

χωρίς να την πιστεύει κανένας

όταν κουράζεται

κάθεται σε μια ξύλινη καρέκλα

ένα ολόλευκο φύλλο

κατρακυλάει απ’ τον ουρανό

στέκεται στα μαλλιά της

γύρω ασπρόμαυροι άνθρωποι

σταυρώνει τα χέρια

ακολουθεί τα ήσυχα μάτια τους

γέρνει το κεφάλι στο πλάι

χαμογελάει μαζί τους

ένα ολομόναχο φύλλο κυλάει στα πόδια της