Και η σελήνη μου ’φερε για συντροφιά σαλούς

στην απαλή κατεβασιά που οδοιπορούσα
ποταμιαστό το φως της απλωνόταν
πάντοτε μετρημένο στα αθόρυβα
της σκέψης μου τα βήματα σαν γάτας

τριγύρω μάτια φέγγανε
ψυχρά του φεγγαριού τα μαγεμένα
στα πρόσωπα τ’ αλλιώτικα
κι έγραφε το φεγγάρι κι άλλα πρόσωπα
εκείνα που ο καθένας είχε χάσει

πάλι με την πανσέληνο ανάβλεψα
σύμβολα κρυπτικά στα μάγουλα της ώρας
όλο το κίτρινο μεγάλο πρόσωπό της
να κατακλύζει λιώνοντας τα στέρεα

τα όσα υποσχέθηκε στον ύπνο