Ο πατέρας μου έφαγε μια ζωή για να φτιάξει ένα σπίτι.
Απογεύματα, Κυριακές στο κουζινάκι χωρίς ένα γλυκό
ή ένα καφενείο.

Όταν πέθανε άφησε ένα χορταριασμένο στρατί
ένα χτίσμα δίχως κουφώματα, δίχως σοφάτια, χρόνια ...
Άλλαξαν οι καιροί που λέει και ο λαός, γεγονότα
συνέβησαν ... Χαθήκαμε με τον αδελφό μου, μάθαμε
πως πέθανε και ο πατέρας.

Γι' αυτό λοιπόν το βράδυ σε κοιτώ τόσο βαθιά στα μάτια.

Είναι μήπως ζήσω εγώ την ταπεινή θαλπωρή που εκείνος
δεν έζησε.