Εκανε κάτι μέρες με το πολύ κρύο.
Στα χνοτισμένα τζάμια του καφενείου.
Φασαρία γινόταν μεγάλη.
Αυτοί με τα φλιτζάνια στα χέρια
με τις τσαγιέρες στα χείλια, με τα χαρτιά στα τραπέζια.
Ξάφνου όλοι σταμάτησαν σαν απολιθωμένοι.
«Ο κλέφτης! Ο κλέφτης! Ποιος είναι ο κλέφτηςί» φώναξε ένας.
Το τζουκ μποξ έπαιζε ένα τραγούδι μακρόσυρτο
«τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου που είναι πικραμένα»
και ήταν ο τραγουδιστής σαν να έκλαιγε
με τη φωνή του και τα μπουζούκια.
«Ο κλέφτης! Ποιος είναι ο κλέφτης!»

Μα ο κλέφτης είχε ρίξει κρυφά τη δραχμή
και είχε φύγει πριν από το τραγούδι.

Στο δρόμο.

Μια ζωή με τη βροχή και με την ερημιά
— Σκουριά στην πλάτη του λύκου —