Ο πατέρας καθισμένος κάτω από την περγουλιά στη αυλή
Ν' αγναντεύει τη «Μπέρτσια» απέναντι και μακρύτερα
Τη «Ρονίτσα» τα δέντρα τους που διαγράφονται στις κορφές
Από την εποχή που νομίζαμε πως ο κόσμος εκεί
Τελείωνε και δεν μας χρειαζόταν κανένας άλλος
Ο χρόνος όμως κρατούσε το τσεκούρι του κι άνοιγε
Δρόμους για μια θαυμαστή περιπέτεια ολόκληρης
Ζωής που κράτησε τόσο απελπιστικά λίγο.