Γυναίκες πετρωμένες σ' ακρόπρωρα,
τ’ αγριοπούλια τους απολιθωμένα.
Τρομαγμένα τα καράβια τους,
τα δάκρυά τους μαρμαρωμένα.
Έγειραν στο χώμα απροστάτευτες,
κυρτωμένες, μοναχικές αγάπες.
Αμίλητες λησμονημένες άνοιξες,
ακοίμητες φωνές.
Μόνες να συντροφεύουν τον άνεμο,
να στρώνουν τα πέτρινα μονοπάτια.
Χλωμά νυχτολούλουδα στα πέλαγα,
αδύναμες πνοές.
Όνειρα της ερημιάς ακίνητα,
πέτρινες σιωπές.
Βράχοι ερημωμένοι κι άσημοι,
πανέρημες σκιές.