Τρελά πουλιά φτερουγίζουν στον ορίζοντα,
η ψυχή καλεί τα καράβια που φύγαν με τους αγαπημένους.
Ο άγγελος του αποχωρισμού ντυμένος στα λευκά,
τα δειλινά πονεμένα.
Κρατήσαμε τους ανέμους με τις παλάμες
κι αυτοί, δυνατοί, μας πλήγωσαν.
Όρμησαν απελπισμένοι έπειτα στ’ αδειανά δωμάτια,
φίλησαν γλυκά τις φωτογραφίες,
το δάκρυ κύλησε βουβό στα μάτια των κεκοιμημένων.
Οι φωνές τους στοργικές μας καλούν,
αλλά ο καιρός πολύς που δεν αποκριθήκαμε
και τα λόγια πετρωμένα.
Κοιταζόμαστε στα μάτια,
τα σώματά μας ανεμοδαρμένα,
μας άλλαξε η σιωπή.
Οι φιγούρες μας μικρές πινελιές,
χρόνια ολόκληρα ο καιρός απαιτεί και προστάζει.
Τα τραγούδια μας, βαθιά και νοσταλγικά,
αισθήματα που πονούν, ξεχασμένα στα περασμένα.
Βάρυνε η ψυχή απ’ την αγάπη,
τόσα πολλά τα ονόματα και οι διευθύνσεις.
Τα εικονοστάσια γεμάτα μαντηλάκια λευκά του αποχωρισμού
και γράμματα πικρά που στείλαμε στην Παναγιά μας.
Οι ματιές εύθραυστες, μοναχικές.
Μας αδελφώνει μια αναζήτηση σιωπηλή
και η μνήμη, η αγιάτρευτη ανοιχτή πληγή…