Του σπιτιού μου η κωλόνα,
στο κεφάλι μου κορώνα ήταν.
Και τώρα τι; Αόρατη…
Στν αρρώστια θεραπεία,
στην ανία μελωδία ήταν.
Και τώρα τι; Αόρατη…

Όχι άλλη παρηγοριά του τύπου:
«Έλα μωρέ, ήταν παλιο amore,
άλλες θα βρεις, είσαι νέος κι υγιής,
ξέχνα την πια, έχεις δύο κουπιά, ανοίξου».
Μα πού ειν’ η θάλασσα; Τα ‘κανα θάλασσα.

Του σπιτιού μου το θεμέλιο
και της πίκρας μου το γέλιο ήταν.
Και τώρα τι; Αόρατη…
Στο ταξίδι η πυξίδα,
στην απόγνωση η ελπίδα ήταν.
Και τώρα τι; Αόρατη…

Όχι άλλη παρηγοριά του τύπου:
«Έλα ρε ‘συ, δεν ήταν εξαίρεση,
άλλες θα ‘ρθουν στα μάτια να σε κοιτούν.
ξέχνα την πια, έχεις δύο κουπιά, ανοίξου».
Μα πού ειν’ η θάλασσα; Τα ‘κανα θάλασσα.

Έτσι, εδώ, στην οδό του «Ανωνύμου»
θα κάτσω να βράσω στο ζουμί μου.
Όμως, το ξέρω, η ζωή είναι γαμάτη,
κάποιος να ‘ρθει να κλείσει γρήγορα το μάτι.

Εδώ, στην οδό του «Γύρνα Πίσω»
όσα είχα σπείρει μοναχός μου θα θερίσω.
Μα η ζωή, το ξέρω, είναι πανηγύρι,
χάνω την μέλισσα μα όχι και την γύρη.