Με μια ψυχρή ματιά
μου έκοψες το αίμα
κάτω στη ρεματιά,
κάτω στο ρέμα.

Μ’ ένα καυτό δαυλό
μου έκαψες το ποίημα
κάτω στο γιαλό,
πλάι στο κύμα.

Κι ανέβηκα του καημού
τη ματωμένη σκάλα,
βούτηξα στου ποταμού
την υγρή κρεμάλα.

Και κολυμπάω σε νερά
της παραδείσιας νήσου
ενώ βουλιάζεις σταθερά
στα έγκατα της γης σου.

Κι όταν γίνομαι βροχή
και σε χτυπούν οι στάλες
νιώθεις άδεια και φτωχή
στις αγκαλιές τις άλλες.